Ես երազում եմ աշխարհ, որտեղ չկա ոստիկանության, չկա կառավարության, չկա հարուստ, չկա աղքատ, չկա կրոն, չկա սահմանադրություն և չկա փոխ։ Ուզում եմ աշխարհ, որտեղ մարդիկ չեն սպանում ոչ թե վախենում են, որ դժոխքում կամ բանտում կհայտնվեն, այլ որոհետև սխալ են համարում ուրիշի կյանքը իրենից վեր դասելը։ Ուզում եմ աշխարհ որտեղ գոյություն չունի ագահություն, ժլատություն, նախանձ։ Ուզում եմ, որ մարդիկ կարողանան ռոբոտաշինության այքան զարգացնեն, որ այն փոխարինի մարդկանց գործերի մեծամասնությունը և մարդիկ զբաղվեն փիլիսոփայությամբ, արվեստով և լինեն ազատ։ Ես բնությամբ շատ ամբիցիոզ եմ, այդ իսկ պատճառով չեմ համարում, որ իմ հրաշք աշխարհը կիրականանա, բայց հուսով եմ, որ մենք կշարժվենք այդ ուղղությամբ, նույնիսկ երբ հասկանում եմ, որ ավելի հավանական է, որ մարդկությունը կվերանա այս աշխարհից, քան կհասնի իմ ուտոպիային։
Երաժշտությունը ինքն իրենով այլևս չի պարունակում զգացմունքներ, այն ուղղակի գեղեցիկ արտաքինով դատարկություն է: Այն լսելիս ոչինչ չես զգում, որոհետև ոչ երգը գրելուց, ոչ այն երգելուց ոչ մի զգացմունք նրա մեջ չի ներդրվել: Այն չունի իմաստ որպես տեքստ, չունի իմաստ որպես զգացմունքներ արտահատելու միջոց, այն ուղղակի դատարկություն է: Սիրո վերաբերյալ երաժշտությունները շատ գեղեցիկ էին, իմաստալից էին, կարծես կոմպոզիտորը իր հոգին էր ներդրում տողերի մեջ, նրանք գեղեցիկ էին, հաճելի և հանգստանալու շատ լավ միջոց: Բայց հիմա ամեն ինչ փոխվել է: Ես համեմատաբար փոքր եմ և երբ ասում եմ , որ հինը ավելի լավն էր, այն տգետ է հնչում, բայց ցավոք սրտի ամեն ինչ շատ ավելի վատ է, քան կարելի է պատկերացնել: Ես չեմ ուզում կոնկրետ անուներ տալ, բայց շնորհիվ կորպորոտիվ գնված փոփ աստղների` ամեն ինչ փոխվել է: Ժամանակակից սիրո վերաբերող երաժշտությունը ավելի շատ ուղղված է անչափահաս ցածր ինքնագնահատական ունեցող աղջիկներին: Հիմա երգելու համար շատ տաղանդ պետք չէ, պետք է ուղղակի օբյեկտիվորեն գեղեցիկ լինել: Երգի տեքստը գրում են մարկետոլոգ
Comments
Post a Comment