Մենք բոլորս եսասեր ենք, ես եմ եսասեր դու ես եսասեր և այս երևույթը բացատրվում է տարրական ձևով։ Եսասեր լինելը վատ չէ, ես նույնիսկ կասեի, որ լավ է բայց եսասերությունը տարբեր մարդիկ ընկալում են որպես դրախտ և դժոխք։ Ինպես ես նշեցի բացատրել եսասիրությունը շատ հեշտ է, մենք չենք հայտնվել օդից, մեր բոլոր գործողությունները կարելի է բացատրել եվալուցիայով` Ինչը օգնել է փոխանցել հնարավորինս շատ գիտելիք երեխային մնացել է մնացածը ջնջվել է։ Եթե ընդունել, որ սյուն գրածը ճիշտ է դա կնշանակի որ ուրիշներին օգնելը եսասիրության տեսակ է։ Ես ինքս ուրիշներին օգնելու մեջ տեսնում եմ օգուտ և օգնելով ուրիշներին օգնում եմ ինձ։ Սա կարող է հնչել ինչ-որ մի տեղ սխալ, բայց իմ բարոյական հիմունքներից մեկը այն է որ ամեն ինչ պետք է ինձ օգուտ բերի։ Ես տեսնում եմ այս աշխարհը, որպես առևտուր, մարդկանց հարաբերությունները, սերը, ընկերները, օգնությունը սրանք այնպիսի բաներ են որոնց մասին խոսելուց մենք հասկանում ենք ինչ-որ մի աստիճանի զոհաբերություն որը շատ սխալ է մենք ունենք օգուտ այստեղ ամեն ինչի մեջ։ Այն ֆակտը որ մենք ուզում ենք
Ես սկսել եմ նկատել մի հետաքրքիր երևույթ, ֆիլմերում, երաժշտություններում կամ ուղղակի համացանցում սկսել են մղել այն միտքը, որ բոլորը յուրահատուկ են, որի հետ ես չեմ կարող համաձայն լինել։ Մարդիկ չեն ծնվում յուրահատուկ, գործողություններն են դարձնում նրանց այդպիսին։ Ես հավատում եմ, որ մենք ծնվում ենք որպես ոչինչ և ձևավորվում ենք մեր գործողություններից դուրս ելնելով։ Յուրահատկությունը այնպիսի բան չէ որը տրվում է բոլորին, եթե բոլոր մարդկանց պիտակել որպես յուրահատուկ դա ուղղակի կոչնչացնի նրա իմաստը, եթե բոլորը յուրահատուկ են ուրեմն ոչ մեկ յուրահատուկ չէ։ Իմ կարծիքով յուրահատուկ պիտականիշը այնպիսի բան չէ, որը կարելի է վաստակել ուղղակի գոյություն ունենալով, նրա համար պետք է ջանք թափել, պետք է աշխատել, կատարելագործվել, ձգտել դեպի բարձրունքների որոնց հաղթահարումը մինչև քեզ դեռ երազ է եղել։ Մարդկանց հիմնական գեղեցկությունը այն է, որ նրանք կատարելագործվում են, ներշնչել որ մենք յուրահատուկ ենք բացի նրանից, որ դա չի օգնում մարդկանց որոնք ունեն լավ ապագա, այլ բարձրացնում է մարդկանց արդեն բարձր ինքնագնահ